Sawang Sinawang

Design Canva


Ujarkua uripe wong kepenak, jebul ya anu ketone tok.

[Nyong wis ora kuat banget, Mi, Darmi. Engganeh bojoku kit covid wis ora ulih bayaran. BLT ya ora katut. Ana bantuan kang kabupaten ya melu bae ora katut. Dodolanku sepi. Anak bojo senengane mangan enak. Ora nana iwak, jangan karo tempe wutuh kabeh.]


Darmi maca alon-alon pesen WA-ne Sulastri. Kancane mbiyen pas esih cilik. Deweke terus meng akun facebook-e Sulastri. Postingane maen-maen kabeh. Poto-potone ya keton semringah. Lah koh WA kaya kuwe. Curhate maraih ndlohom. Masa sih, wong kaya Lastri, celukane deweke, ora bahagia. Masa wong sing status FB-ne keton bungah mblarah-mblarah, jebule ngingu gunung merapi neng njero atine. Siki ketone agi erupsi, pada mbleber cerita kahanan sing sebenere tuk siji. Duh, jan. Muga-muga enggane koh njeblug, awune esih terkendalikan.

[Kye tembe baen. Bojoku ora gelem tek gawani sega. Jerene arep ora dipangan. Kepeksa baen sarapan anu mbok wetenge lara. Nek masak ayam tah iya, segane pada nambah bola-bali.  Nek agi kaya kiye, tutup segane tok sing dibukak, terus pada lunga maning. Nyong telpon, ya, Mi, Darmi?]

Urung ben dijawab, Lastri wing telpon. HP ne Darmi nggerung-nggerung.

“Nyong kepengin pegatan, tapi anakku loro kepriwen, ya, Mi, Darmi?”

“Ish. Istighfar gipit.”

Darmi kepengin ngomong akeh, tapi diengken. Lastri agi ora kepengin krungu omongan, tapi njaluk dirungokna.

“Jajal bayangna! Masa nyong wis 9 tahun umah-umah. Seprene ben urung tahu ulih bulanan kang sing lanang. Gajiane kur nggo biyunge, karo kebutuhane dewek. Madang, bayaran sekolah bocah, ngontrak umah, kabeh dadi tanggunganku. Model lanangan apa jajal kaya kiye?!”

Darmi ngrungokna curhate Lastri karo ndodok neng ndhuwur dingklik. Deweke arep njagong, nguceki gombalan janeh, tapi wurung, merga dicurhati kanca zaman cilike.

Ukur ngrungokna tok, tapi rasane kaya agi ditempilingi. Kepengin melu emosi, menyat temandang ngomeh bojone, tapi ya sidane ukur ngedunna sikil meng tehel, njagong neng ndhuwur dingklik.

“Kesel banget lah, Mi, Darmi. Keseeel! Ora ukur tenaga, tapi batin karo pikiranku cunthel siki. Uwanku wis kebek sesirah. Kayane ya anu kakehen beban mbok.”

Darmi mbayangna Lastri sing miyen paling ayu dewek neng kelas, agi ndodok karo telpon, rambute putih kabeh.

“Jajal ambekan sing dawa gipit, Tri, Lastri.” 
“Uwis.”
“Nah, ambekan maning.” 
“Uwis.”
“Diulangi, ya?”
“Uwis.”

Darmi urung sida ngomong apa-apa, ngepasi karo bojone teka kaya ngamput kebelet nguyuh.
“Maaak! Ngapa sih telpon deneng ngongkon ambekan? Agi ngaba-ngabani senam, apa ana sing arep babaran? Kober temen koh. Kye arep ngucek apa arep telpon?”
Darmi ngadeg. Deweke ora njawab, kur mlebu meng dapur.
“Nek wis rampung, ndang mlebu, Kang. Kiye anu urusane wong wedon. Ora usah kepengin melu baen.”
“Telponan karo sapa ndipit?”
“Lastri. Batir cilik miyen.”
Mbarang krungu jenenge Lastri, Kadrun langsung mlebu njero umah. Ora curiga, ora kepengin ngrungokna. Palinga ya agi ngerumpi.
Darmi siki nggeret kursi. Njagong karo sendehan. Tangane ngiling banyu anget kang dispenser.
Terus HP-ne ditempelna maning meng kuping kiwo.
“Ngapurane, Tri, Lastri. Miki ana bojoku liwat.”
“Ya, ra papa. Koe lah ketone adem ayem. Tentrem. Ora tau ribut, ya, Mi, Darmi?”
Darmi ambekan ping telu, terus nembe semaur.
“Ya muga-muga baen, ya, Tri, Lastri?”
Darmi wis siap ngrungokna curhate Lastri maning, tapi kaya ana suara wong lanang nyeluk kang adohan. Nyeluk Lastri. Kayane bojone.
“Ngesuk maning nyong telpon, ya, Mi, Darmi?”

Darmi manthuk-manthuk, ora sadar, nek Lastri ya ora bakal weruh deweke kaya kuwe, genah agi telepon.

Bar kejadian kuwe, Lastri suwe pisan ora tau telepon Darmi maning. Darmi kur ndonga neng njero dada, muga-muga Lastri nampani kahanan sing lewih apik siki. Jebule, urip pancen sawang sinawang. Pada kur ndeleng kang njaba. Sing ketone bahagia, urung karuan bahagia. Sing ketone nangis baen, ya kadang tetep ana ngguyune. Urip ora bisa dinilai kang poto sing diposting neng media sosial.

Rika setuju kan, bab kiye?





Comments